یکی از ثمرات مهم عرفان این است که انسان در اثر سیر و سلوک الی الله می‌فهمد «جزا، نفس عملاست»
جزا، باطن عمل است.
عملی که انجام می‌دهی، نماز می‌خوانی، روزه می‌گیری، صدقه می‌دهی، اینها جسم و ظاهری دارند همین که انجام می‌دهی.
باطن اینها نعمتهای بهشت است. باطن این نماز و روزه و صدقه، آن میوه‌ها و چشمه‌ها و باغهای بهشت است.
همین عمل خودش بهشت است. جزاء ما کانوا یعملون
آنچه انجام دادید همان جزای شماست. نه در اینکه در ازای آن جزایی بدهند، خودش جزای خودش است.
عارفی که این مطلب را مشاهده کند از گناه و معصیت همیشه می‌گریزد، و عبادت و اطاعت هرگز خسته‌اش نمی‌کند.